شوش و غار آخر دنیا، دنیایی که هر که از آن دل می‌کند به این محل‌ها می‌رود تا به خیال خودشان غم‌هایشان را خاک کنند.
به گزارش تجارت امروز، فقرا و معتادان مالکان بدون سند این محل‌ها هستند هر مکانی را که به خیالشان امن باشد فندک خود را روشن می‌کنند، این فندک کوچک که زورش بیشتر است گروه های 6 یا 12 نفره تشکیل می دهد، گویا در عالم دیگری هستند.
کافیه یه سری به این محل‌ها بزنیم، متوجه می‌شویم دنیای آنان با دنیای ما فرق می‌کند، دنیای آنان دنیای تاریک، تاریکی که برای آنان روشنایی برای ما سیاه است.
بچه‌های قد و نیم قد در کوچه پس کوچه‌های تنگ و تاریک، خانه‌های خرابه و نیمه کاره، کودکان کار و بی سرپرست و زنان خیابانی در این نقطه شهر که از قدیمی‌ترین مناطق تهران محسوب می‌شود.
غار و شوش منطقه‌ای بیخ گوش ما پایتخت نشین ها درست همجوار کاخ نشینان و لوکس نشینان پایتخت ماست.
شوش و غار تا دلت بخواهد معتاد دارد آنقدر که نمی‌توان با خیال راحت در کوچه و خیابان راه رفت چرا که هر لحظه احتمال فرو رفتن سرنگ‌های تزریقی و آلوده است.
انتخاب خانه‌ها و خانواده‌هایی که بتوان درد فقر آنان را به تصویر کشید، دشوار نیست چرا که زندگی مردمان این منطقه کم و بیش شبیه به یکدیگر است.
دروازه غار یا همان هرندی یا شوش اگر چه در قلب تهران یعنی منطقه ۱۵ جا خوش کرده است اما همانند جزیره‌ای جدا افتاده می‌ماند که محرومیت‌ها در ابعاد مختلف حتی در معماری شهری و خانه‌سازی‌ها نیز رخ نمایان می‌کند.
انتهای گزارش //حسین عبداللهی
نظر شما
