یک سوزن به خودتان بزنید؛ یک جوالدوز به مردم!

امیر محمدی در یادداشتی نوشت: رئیس‌جمهوری محترم وقتی با سؤالی در خصوص گرانی ارزاق روبرو شد گفت: " تا وقتی من زنده هستم اجازه نمی‌دهم مردم از گرانی آسیب ببینند ".

البته زمانی که ایشان این جمله را بیان کرد؛ خیلی از اقلام گران شده بود. چطور می‌شود که اقلام اساسی مثل آرد، روغن و شیر افزایش قیمت چشمگیری داشته باشند اما مشتقات آن با افزایش قیمت روبرو نشود؟ چطور می‌شود هزینه‌ها بیش از 70 درصد افزایش یابد و انتظار داشت که سایر اقلام گران نشوند؟

می‌گویند با گران‌فروشان برخورد جدی می‌کنیم! خودتان هم می‌دانید این برخوردها اثری ندارد که اگر اثر داشت آن سلاطینی که در رسانه ملی معرفی کردید؛ ترس در جان سلاطین دیگر می‌انداختند. با ترکه‌تر نمی‌توان موج تورمی ایجادشده در کشور را کنترل کرد.

یک سوزن به خودتان بزنید؛ یک جوالدوز به مردم!

آقای رئیس‌جمهور؛ پیشنهاد می‌کنم به‌جای افزایش هزینه‌های مردم برای تأمین مخارج حکومت؛ هزینه‌های حکمرانی را کاهش دهید. اگر از بنده حقیر بپرسید می‌گویم دولتی که تصمیم بر تحمل فشار می‌گیرد نخست باید خودش را زیر بار فشار اقتصادی قرار دهد؛ بدان معنا که حقوق رئیس‌جمهور محترم، وزرا و مدیران بالادستی دولت، مجلس و قوای مختلف و نهادها حداقل به میزان 50 درصد کاهش پیدا کند تا بخشی از درد آلام مردم را درک کنید؛ هرچند که بعید می‌دانم حتی با کاهش 70 درصدی هم مدیران عالی بفهمند نان سنگک 5 هزارتومانی با کارگر بینوا چه می‌کند.

دوم هزینه‌ای که باید از گرده مردم برداشته شود؛ هزینه تصمیمات غلط است. پیشنهاد دارم لایحه‌ای در این جهت تنظیم و به مجلس بفرستید تا با مدیرانی که از با عملکرد خود باعث افزایش فشار اقتصادی بر مردم شدند؛ در هر دوره‌ای که باشند برخورد و ملزم به جبران خسارت گردند؛ چراکه با تصمیمات شما گروه اندک؛ شرکت‌های زیادی ورشکسته و کارگران و کارمندان زیادی بیکار می‌شوند؛ بد نیست مدیران عالی هم کمی از این درد را بکشند!

اما نباید از حق گذشت؛ حذف یارانه از اولویت‌هایی بود که تقریباً هیچ دولت و مجلسی زیر بار فشار آن نرفت و دولت شما آن را پذیرفت؛ اما نکاتی به نظر می‌آید که باید قبل از این حذف انجام می‌شد. اول آنکه تعرفه گمرکات در کشورمان؛ باعث افزایش هزینه زیادی در خصوص کالاهای وارداتی کشور شده است. اگر قرار است باقیمت‌های جهانی زندگی کنیم؛ حداقل باقیمت‌های جهانی بخریم و حق انتخابی در حد هزینه‌های جهانیمان داشته باشیم و بازاری رقابتی؛ نه چند برابر بیشتر و چندین برابر بی‌کیفیت‌تر!

دوم آنکه با توجه به ملی بودن صنعت نفت دستور دهید؛ درآمد حاصل از فروش نفت بین متولدین این آب‌وخاک به‌طور مساوی تقسیم شود و دولت صرفاً از محل مالیات ارتزاق کند؛ به این شکل دولتمردان به‌خوبی درک می‌کنند که نه‌تنها درآمد آنها درگرو اقتصاد جامعه است؛ بلکه حل معضلات اقتصادی و اجتماعی به دلیل گره خوردن هزینه‌ها با جیب آنها از اولویت‌ها است.

انتهای مطلب