از سقوط بشار تا چالش های پیش روی سوریه؛ هر آنچه باید در خصوص سوریه بدانید!
امیر محمدی: سقوط اسد شروع تازه ای برای سوریه نیست؛ آینده سوریه تیره تر از گذشته است چرا که دولت های بزرگ بر امنیت اسرائیل اصرار دارند و امنیت برای اسرائیل یعنی نوبد کشوری قدرتمند در کنار این سرزمین. هرچند که قبلا هم کشور قدرتمندی در کنارشان نبود اما همان دولت را هم بر نمی تابند.
به گزارش تجارت امروز؛ سقوط دولت بشار اسد نتیجه برنامهریزی پیچیده و هماهنگ قدرتهای بینالمللی، شامل آمریکا، اروپا، ترکیه و اسرائیل بوده است. این برنامهها با هدف تغییر جغرافیای سیاسی منطقه و تضعیف محور مقاومت صورت گرفته است.
در این میان سقوط اسد با مسائل دیگری سرعت گرفت که آن ها را می توان ترکیب سرکوب، مشکلات اقتصادی، و شکافهای اجتماعی و سیاسی داخلیدانست که باعث فرسایش توان مقاومت دولت سوریه و حامیان آن شد. فساد ساختاری و ناکارآمدی اقتصادی به این فروپاشی سرعت بخشید.
سید علی حسینی کارشناس امور سیاسی در حوزه منطقه ای در خصوص علل شوک ایران و سقوط اسد در مصاحبه با جماران اینگونه تحلیل کرده است: عدم پیشبینی سناریوهای پسااسد و تمرکز بر حفظ حکومت، موجب غفلت از برنامهریزی راهبردی شد. سیاستهای نظامیمحور در ایران و دخالت ناکافی دستگاههای دیپلماتیک و اطلاعاتی، یکی از دلایل بحران در سیاستگذاری منطقهای است.
در واقع بحران های ناشی از سیاست غلت و عدم برنامه برای دوران بدون اسد در کشور ممکن است باعث به خطر افتادن حزب الله شود. حزبالله لبنان بدون حمایت مستقیم یک کشور حامی، تضعیف خواهد شد. این تحول احتمالاً به تغییر نقش حزبالله از نظامی به سیاسی منجر خواهد شد.
در داخل سوریه نیز به نظر وضعیت بهتر از قبل نیست و در نبود حکومت یکپارچه مرکزی و عدم اقتدار کافی ان بحران اقتصادی، انتقامهای طایفهای، درگیریهای گروههای سیاسی و تکفیری و افزایش عملیات تروریستی اسرائیل آیندهای بیثبات برای سوریه ترسیم میکند.
برای مدیریت شرایط جدید، پیشنهاد می کنم ایران سیاست تعاملی واقعبینانهای را اتخاذ کند و همکاریهای راهبردی با ترکیه برای مقابله با پروژههای تجزیهطلبانه اسرائیل و تقویت تمامیت ارضی سوریه را در اولویت قرار دهد.
مدیریت جدید باید به ناکامی در پیشبینی و مدیریت تغییرات منطقهای و ضرورت رویکردهای تازه در این خصوص توجه کنند.
در واقع تعامل با دولت جدید سوریه نشاندهنده تغییر از یک رویکرد ایدئولوژیک صرف به یک رویکرد عملگرایانه و استراتژیک است. این تغییر میتواند برای کاهش تهدیدات منطقهای و تأمین امنیت ملی ایران مؤثر باشد، اما چالشهایی نظیر عدم انسجام گروههای معارض، فعالیتهای اسرائیل و روابط پیچیده ایران و ترکیه باید در نظر گرفته شوند.
برای اجرای این سیاست، نیاز به یک برنامهریزی دقیق و هوشمندانه با استفاده از ظرفیتهای دیپلماسی و اتاقهای فکر است.
انتهای مطلب
